Motywator dla duszy

Dziś napisze o trochę nietypowym temacie, do którego zainspirowała mnie śmierć mojego ukochanego zwierzaka. Kicia miała cztery lata, ale była wyjątkowa, po żadnym zwierzaku, którego miałam nie czułam aż takiej pustki. Temat dosyć kontrowersyjny i mało kto chce o nim rozmawiać, poza tym miesiąc listopad i minione święto zmarłych, skłania do przemyśleń na temat życia i śmierci. Więc tak, po pierwsze, czy śmierć jest smutna, czy należy się jej bać? Sama śmierć jest częścią życia i należy ją zaakceptować, nie jest też smutna, w wielu kulturach, jest hucznie odprawianym świętem. Myśląc nad tym, przecież wierzymy, że po śmierci, ludzie są piękni, młodzi, nie cierpią i nie chorują, są szczęśliwi. Skąd więc ten smutek? Po pierwsze, nasza polska natura do użalania się i narzekania z każdego powodu, a po drugie - trochę poważniej - sama nie uważam jej za jakąś tragedię, czy coś, czego należy się bać i smucić. Śmierć sama w sobie nie jest smutna, to rozstanie z kimś, kogo kochaliśmy jest smutne...